در این روز ها ازدحام حضور پر رنگت در ذهنم زندگی را شیرین کرده است ...

به گذشته که نگاه می کنم تو را می بینم که بر خاطراتم تکیه زده ای!

تو از کجا پیدایت شد که تبلور وجودت آرامشی ابدی را در من ساخت...؟

تو از کدام سو آمدی که رد پاهایت تا انتهای خیال بی خیالم جای خوش کرد...؟

تو اثر کدام نقاش ماهری که اینگونه بی نقص در آسمان قلبم می درخشی...؟

چه ناشیانه وصف تو را قلم می زنم ...

تو فقط تویی!

یک توی خاص که به هزاران "او" می ارزد...

یک توی پیچیده که می تواند تکیه گاه باشد!

تو فقط تویی!

تویی که می تواند سه نقطه پایان حرف هایم را معنا کند!

تو فقط تویی!

تویی که می توانی من را همانگونه که هستم بخواهی!

تو فقط تویی!

خدایا بی رنگم کن از ادم های هزار رنگ خسته شده ام دراین جا ادم های بی رنگ ادم ترند...

مرد ثروتمندی به کشیشی می گوید:
نمی دانم چرا مردم مرا خسیس می پندارند.
کشیش گفت:
بگذار حکایت کوتاهی از یک گاو و یک خوک برایت نقل کنم.
خوک روزی به گاو گفت: مردم از طبیعت آرام و چشمان حزن انگیز تو به نیکی سخن می گویند و تصور می کنند تو خیلی بخشنده
هستی. زیرا هر روز برایشان شیر و سرشیر می دهی.

اما در مورد من چی؟…
من همه چیز خودم را به آنها می دهم از گوشت ران گرفته تا سینه ام را. حتی از موی بدن من برس کفش و ماهوت پاک کن درست
می کنند. با وجود این کسی از من خوشش نمی آید. علتش چیست؟

می دانی جواب گاو چه بود؟

جوابش این بود:
شاید علتش این باشد که
“هر چه من می دهم در زمان حیاتم می دهم”

یک شبی مجنون نمازش را شکست
بی وضو در کوچه لیلا نشست
عشق آن شب مست مستش کرده بود
فارغ از جام الستش کرده بود
سجده ای زد بر لب درگاه او
پُر ز لیلا شد دل پر آه او
گفت یا رب از چه خوارم کرده ای
بر صلیب عشق دارم کرده ای
جام لیلا را به دستم داده ای
وندر این بازی شکستم داده ای
نیشتر عشقش به جانم می زنی
دردم از لیلاست آنم می زنی
خسته ام زین عشق،دل خونم نکن
من که مجنونم تو مجنونم نکن
مرد این بازیچه دیگر نیستم
این تو و لیلای تو... من نیستم
گفت ای دیوانه لیلایت منم
در رگ پنهان و پیدایت منم
سالها با جور لیلا ساختی
من کنارت بودم و نشناختی
عشق لیلا در دلت انداختم
صد قمار عشق یکجا باختم
کردمت آواره صحرا نشد
گفتم عا قل می شوی اما نشد
سوختم در حسرت یک یا ربت
غیر لیلا بر نیامد از لبت
روز و شب او را صدا کردی ولی
دیدم امشب با منی گفتم بلی
مطمئن بودم به من سر می زنی
در حریم خانه ام در می زنی
حال این لیلا که خوارت کرده بود
درس عشقش بی قرارت کرده بود
مرد راهش باش تا شاهت کنم
صد چو لیلا کشته در راهت کنم

نیمه شب آواره و بی حس و حال        در سرم سودای جامی بی زوال 

پرسه ای آغـــــاز کردیم در خیال      دل بیاد آورد ایــــــــــــــام وصال

از جدایی یک دوسالی می گذشت

یک دو سال از عمر رفت و بر نگشت

دل به یـــــــــــاد آورد اول بار را             خاطرات اولیـــــــــــن دیدار را

آن نظر بازی آن اســــــــــرار را             آن دو چشم مست آهو وار را

همچو رازی مبهم و سربسته بود

چون من از تکرار او هم خسته بود

آمد و هـــم آشیـــان شد با من او           همنشین و هم زبان شد با من او

خسته جان بودم که جان شدبا من او       ناتوان بود و توان شــــــــد با مناو

دامنش شد خوابگاه خستگی

این چنین آغاز شد دلبستگی

وای از آن شب زنده داری تا سحر        وای از آن عمری که با او شد بسر

مست او بودم ز دنیــــــــا بی خبر        دم به دم این عشق می شد بیشتر

آمد و در خلوتم دمساز شد

گفتگو ها بین ما آغاز شد

گفتمش در عشق پا برجاست دل         گر گشــایی چشم دل زیباست دل

گر تو زورق بان شوی دریاست دل     بی تو شـــــــــام بی فرداست دل

دل ز عشق روی تو حیران شده

در پی عشق تو سر گردان شده

گفت در عشقت وفــــــادارم بدان         من تو را بس دوسـت می دارم بدان

شوق وصلت را به ســــــر دارم بدان       چون تویی مخمور خــــــمّارم بدان

با تو شادی می شود غم های من

با تو زیبا می شود فردای من

گفتمش عشقت به دل افزون شده            دل ز جادوی رخت افســـون شده

جز تو هر یادی به دل مدفون شــده             عــــــالم از زیباییت مجنون شده

بر لبم بگذاشت لب یعنی خموش

طعم بوسه از سرم برد عقل و هوش

در سرم جز عشـــق او سودا نبود          بهر کس جزاو درایـــــن دل جا نبود

دیده جــــــــــز بر روی او بینا نبود          همچو عشق من هیچ گل زیبا نبود

خوبی او شهره آفاق بود

در نجابت در نکوئی طاق بود

روزگار اما وفا با ما نداشــــــــــت         طـــــاقت خوشبختی ما را نداشت

پیش پای عشق ما سنگی گذاشت        بی گــمان از مرگ ما پروا نداشت

آخر این قصه هجران بود و بس

حسرت و رنج فراوان بود و بس

یار ما را از جدایی غـــــــــــــــم نبود        در غمش مجنون عاشق کم نبود

بر ســــــــــــر پیمان خود محکم نبود        سهم من از عشق جز ماتم نبود

با من دیوانه پیمان ساده بست

ساده ام آن عهد و پیمان را شکست

بی خبر پیــــــمان یاری را گسست         این خبـــر ناگاه پشتم را شکست

آن کبـــــــــــوتر عاقبت از بند رست       رفت و با دلـــــدار دیگر عهد بست

با که گویم او که هم خون من است

خصم جان و تشنه خون من است

بخت بد این وصل او قســمت نشد         ایــن گدا مشمول آن رحمت نشد

آن طلا حاصل به این قیمت نشــــد

عاشقان را خوش دلی تقدیر نیست

با چنین تقدیر بد تدبیر نیست

از غمش با دود و دم همدم شدم      باده نوش غصه ی او من شدم

مست مخمور خراب از غم شـدم       ذره ذره آب گشتم کم شــــــدم

آخر آتش زد دل دیوانه را

سوخت بی پروا پر پراونه را

عشق من از من گذشتی خوش گذر      بعد از این حتی تو اسمم را نبر

خاطراتم را تو بیرون کـــــن ز سر     دیشب از کـــف رفت فردا را نگر

آخر این یک بار را بشنو از من پند

بر من و بر روزگارم دل مبند

عاشقی را دیر فهمیدی چه سود           عشق دیرین گسسته تارو پود

گر چه آب رفته باز آید به رود               ماهی بیچاره اما مرده بود

بعد ازاین هم آشیانت هرکس است

باش با او یاد تو مارا بس است

.

^{بگذر از نی،من حکایت میکنم
و از جدایی ها شکایت میکنم
نی کجا این نکته ها آموخته
نی کجا داند نیستان سوخته?
بشنو ازمن ،بهترین راوی منم،
راست خواهی ،هم نی وهم نی زنم
نشنو از نی نی حصیری بیش نیست
بشنو از دل، دل حریم دل بریست
نی چو سوزد ،خار وخاکستر شود
دل چو سوزد،خانه دلبر شود،،،،،،،،}